Sıkıcı biri olduğum sonucuna nihayet varabildim. Bu konuda şüphelerim vardı biraz dikkatimi bu konu üzerine yoğunlaştırdım, kendimi gözlemledim ve bu sonuca vardım ''Ben cidden sıkıcı biri oldum'' Önceden belki böyle değildim çünkü o zamanlar dünyadan daha çok zevk alıyordum ,isteklerim ya da hayallerim için heyecanlar duyuyordum. Alamadığım şeyler için, başaramadığım şeyler için üzülüyordum tepkiler veriyordum en duygusalından ! Şimdi ne ben eski benim ne de eskiden beni mutlu eden şeyler artık mutluluğuma neden olabiliyor.Ben olsam belki de benim gibi biriyle dost olmazdım !!!
Çabuk sıkılıyorum ,aynı konu üzerine (maddi şeylerle ilgili özellikle) yarım saat ve üzeri konuşmalara katlanamıyorum, tepkilerimi artık anında verebiliyorum (dayanma gücümü de kullanıyorum tabi) çok fazla mimik kullanıyorum (garip ama bunu seviyorum da) kalabalık ortamlarda durmak istemiyorum, aynı şeyleri duymak aynı şikayetleri dinlemek de istemiyorum çünkü bunları her akşam uyumadan önce kendi iç sesimden zaten dinliyorum !
Biri gereksiz bir şey söylediğinde 'iyi misin!'' diyerek ''Ne içtin sen!'' tarzı imalarda bulunuyorum. Bir konuda konuşurken konunun ortasında konuyla zerre alakası (bakın zerre alakası diyorum düşünün durumun vehametini) olmayan şey söyleyenler olunca hemen oradan uzaklaşıyorum (yapacak bi'şey yok) Bazen çekilmez biri olabiliyorum ( ki başkalarının istediği gibi olmak istemediğiniz anlara denk geliyor böyle zamanlarınız) ve bunun farkında oluyorum yani bilerek yapıyorum bunu.
Hayattan hiç bir beklentim yok sağlık ,huzur ve ilim dışında. Çünkü yarın başıma ne geleceğini bilmeme korkusu var bende ve böyle düşününce de dünyaya ait hiç bir şeyin önemi kalmıyor gözümde (hepsi düştü gözümden !) Bazen insanlar neşe içerisinde kahkahalarla gülerken izliyorum onları ve benim de böyle anlarım olduğunu da hatırlayarak ''ne bu şimdi saçma sapan ne çok şeye gülüyoruz biz'' diyorum içime içime kınamalarımı yolluyorum. Bir ayakkabı üzerine saatlerce konuşabilecek insanların olduğunu bilip/görüp ,ayakkabımla çantamın uyumunun hayatımda yarım saat kadar önemli olmadığını düşünen sıradan biri olduğum için susuyorum...
Sıkılıyorum çünkü gittikçe dünya sıkıcı gelmeye başladı diyecem bu da olmayacak zira hayvanları izledikçe ya da doğayla ilgili bir program izlediğimde Dünyanın yaratılışındaki mükemmelliğe hayran kalıyorum aşk ile izliyorum, mükemmel güzellikleri ve düzeni. Sonra hatırlıyorum dünyadan sıkılmış olmamın başlıca nedeninin insanların dünyayı el birliğiyle yok etme azimlerinin olduğunu...Devamında bunları düşünmekten vazgeçiyorum zira böyle düşünmek beni daha da uzaklaştıracak yaşamın içinden ve bir silkelenip kendime gelmek gündelik hayatın içinde savrulmak için tv açıyorum ve haberler izliyorum...Bir adım daha atıyorum insanlardan nefret etmeye !
Sıkıcı biriyim ve bunun asıl nedeni yaşlanıyorum ve yaşlandıkça dünyanın boş (boş demeyeyim de fani olduğunun) daha da çok farkına varıyorum. Hepimiz aynı devrelerden geçiyoruz günahlarımızla sevaplarımızla ve yaşıyoruz bu handa hep beraber..Aynı yollardan geçerken ona buna da nefret kusuyor eleştirilerde bulunuyoruz... Amaaannn işte yazmaktan da sıkıldım ,aklını kullan demiş Rabbimiz biz Onu bile dinlemeyen canlılarız işte, neyi yazıp neyi düzelteceğim ki sanki . Rahatlıyorum işte yazarak bir an yaşamın içinde ! Sıkıcıyım ,insanlar da sıkılacak yakında onlarla onların istediği konularda konuşmadığım için, sonra al sana zekasıyla değil de yalnızlığıyla benzer bir Sharlock Holmes örneği !
Yorumlar
Eyvallah Hocam..Rabbim yar ve yardımcımız olsun her konuda...
Güzel şeyler dükkanı,
umarım yanlış bir yolda değilimdir fazlaca sorgulamaya başladım kendimi de etrafımdaki samimiyetsizlikleri de..işte bunlarda yakında beni asosyal yapacak diye korkuyorum.