Trafik dediğin nedir ki..

Severek takip ettiğim bloglardan yazılar alıp yayımlayacağımı söylemiştim sizlere.
Onlardan ilki Volkan DENİZ 'in (nam-ı diğer nutukçu)  blogu  http://nutukcu.blogspot.com Çok güzel yazıları var ve dikkat çekici konular da seçiyor kendisi.İlgiyle ve severek takip ediyoruz yazılarını.Ufaktan bir gıcıklık yapasım geldi ve Volkan DENİZ'in en çok güldüğüm yazılarından ikisini paylaştım sizlerle . Bu yazılar  bence onu (yani sayın nutukçuyu) en iyi anlatan yazılardan ikisi.
Onun insani yönünü ve esprili yanını ve samimiyetini görüyoruz/okuyoruz bu yazılarda.Gerçi siz bakmayın benim en çok güldüğüm yazılarını paylaşmış olmama(ben sadece bloguna nadiren yazı girdiği için gıcıklık yapmak adına böyle bir şey yaptım ve sadece güldüğüm yazılarını paylaştım) Nutukçu'nun çok daha ciddi konularda yazdığı yazıları var onlara da bir göz atın blogundayken.Okuyun siz de bana hak vereceksiniz güzel bir blog olduğunu konusunda.
Lütfen yazıların devamını  http://nutukcu.blogspot.com blogunda okuyup yorumları oraya bırakınız..Yazılar uzun diye atlaya atlaya okumayın ,hatta ''ne uzun yazıymış''diye baştan pes etmeyin pişman olursunuz okuyun illa ki okuyun çok güzel çünkü her iki yazıda :)
İyi okumalar dostlar ...

Trafik dediğin nedir ki..

İstanbul'da yaşıyorsunuz ve Tuzla'dan Beylikdüzü'ne bir akrabanızı ziyarete gideceksiniz. Sabah 08'de yola koyuluyorsunuz arabanızla. Daha Pendik'te vazgeçsem mi diye düşünmeye başlıyorsunuz çünkü 1 saat geçmiştir bile. Oysa yolculuğa başlarken içinizde heyecan vardır uzun zamandır görmediğiniz insanları göreceksiniz. 

Küçükyalı'ya geldiniz en sol şeritte duruyorsunuz, merakla ön tarafları görmek istiyorsunuz, kazamı oldu neden duruyoruz diye. Ama bir sonuç alamıyorsunuz, trafik zaten ara ara akıyor. 

Saat 10 boğaz köprüsü ayrımına ancak ulaştınız ama orada trafik akmıyor bile. Etrafınıza bakıyorsunuz herkes bir uyum içerisinde. Direksiyonu ısıracak gibi oluyorsunuz çıkıp yürüsemmi diye düşünüyorsunuz. Trafik hafiften hareketleniyor bu sefer herkes şerit değiştirmek derdinde kendi yolunuzda bile gidemiyorsunuz. Küfür etmeyen bir adamsanız bile ağzınızdan dökülüyor en kallavisi, sinirleniyorsunuz ama nafile dönmek istesenizde dönemezsiniz artık. Saat 11.00 hala köprüye ulaşamamışsınız.  Kağıt helvadan salatalığa kadar çeşit çeşit ürün satanlar arabaların etrafında dolaşıyor. 

Köprü görünüyor uzaktan ama ulaşmak ne kadar alır kesitiremiyorsunuz, benzin durumuna bakıyorsunuz çeyrek depo kalmış idare eder diye düşünüp beklemeye devam ediyorsunuz. Arkadan bir ambulans yol istiyor uğraşıyorsunuz yolu açalım diye ufak manevralarla açıyorsunuz yolu, çakallık yapıp ambulansın arkasından gideyim diye düşünürken sizin gibi düşünen yüzlerce araç üstünüze çıkarcasına geçiyor etrafınızdan, o çabanızda size ancak 20 mt. kazandırabiliyor ve tekrar sıkışıklığın ortasında bekliyorsunuz. 

Saat 12 olmuş köprüye yanaştınız sadece 100 mt var hadi diyorsunuz hadi, köprü üstünde akar bu trafik ve öylede oluyor, köprüden geçiyorsunuz bir çırpıda. Ohh diyorsunuz artık gideriz, ama Mecidiyeköy'de bitiyor sevinciniz ve tekrar nedeni belli olmayan bir duraklama. Haliç köprüsüne kadar dur kalk gidiyorsunuz yavaştan. Topkapı'ya geldim sayılır diyorsunuz ama Topkapı'ya geldiğinizde saat 14 olmuş bile. Geçiyorsunuz Topkapı kavşağından sevinerek ve birden arabanız teklemeye başlıyor, birkaç metre gittikten sonra da duruyor. Benzin bitti. hadi bakalım..Çekiyorsunuz arabanızı ittirerek emniyet şeridine, tabii bu arada trafiğin felç olmasına yaptığınız katkılardan dolayı aldığınız takdirleri!! arkanızdaki araç şoförlerinin sevimli! bakışlarından anlıyorsunuz. Bırakıyorsunuz arabayı çaresiz, dörtlüleri yakarak İstanbul keşmekeşinin ortasında bir başına. Öylesine yürümeye başlıyorsunuz benzin istasyonu bulurmuyum diye. Yürüyorsunuz, yürüyorsunuz, buluyorsunuz bir benzin istasyonu bu seferde istasyondakiler pet şişeye benzin veremeyiz diyorlar...

 DEVAMI İÇİN ╚>http://nutukcu.blogspot.com/2010/12/trafik-dedigin-nedir-ki.html

Bir hayat kurtardım sandım...

Bir şeyler yazasım var, aslında yok. Bir şeyler yapasım var heyecanım yok. Şarkı söyleyesim var sesim yok. Aşka düşesim var kadın yok. Film izleyesim var kararım yok. Sanırım benim bir halt yapacağım yok...

Diyerek yapılan bir girişten sonra anlatacaklarımı iyi dinleyin şimdi...

Böyle bir günümde attım kendimi sokaklara. Boştum, sıkılmıştım anlamsız çıktım.. Deniz kenarında bir banka oturup denizi seyrederek konuşan adamlar gibi bir şeyler yapıp kendime geleyim diye düşünmüştüm.

Denizi ve bankı bulmak çok zor olmadı. Oturdum denize bakıyorum. Baktım, baktım, baktım da baktım.. Baktım olmuyor yer değiştirdim. Kayalıklara oturdum. Hatta, taş bile sektirdim. Ayaklarımı suya sokmayı düşündüm ama üşendim.

O havayı bulma çabamdan vazgeçmeye niyetli değilim. Hani rüzgar eser, pardesüsü uçuşur, çok cool bir şekilde denize, batmakta olan güneşe bakan adam var ya. İşte öyle bir havaya girmek, sonra içimdeki sıkıntıları orada bırakıp süper bir fikirle evime dönmek bütün çabam. Ama olmuyor arkadaş..

Sonra birden... Otuzlarında bir kadın geldi yanıma. Yanıma derken çok da yakınıma değil, az öteme. Üstünde uzun bir elbise koluna asılmış valiz türü bir çanta ile dikildi biraz ötemde denizi seyretmeye başladı. Bıraktım kendi derdimi onu izlemeye başladım. Etraf yok oldu sadece o kadın ve ben vardım. Biraz daha yanaştı denize. Kıyıdaki kayalıklara oturdu, bir sigara çıkardı. Sigarası ağzında çantasını kurcaladı, sanırım çakmak arıyordu bulamadı ve etrafına bakınırken beni gördü. Eliyle çakmak yakma işareti yaptı. İşte o an sigarayı bırakmış olmaktan pişmanlık duydum. Elimle bir dakika işareti yaptım. Ateş bulabileceğim kişilerden ateş almak için koşturdum. Baktım olacak gibi değil küçük büfeden bir kibrit aldım kadının yanına gittim ama o yakmıştı sigarasını. Gene de kibriti uzattım.  "Nasıl olsa birazdan bir tane daha içersiniz" dedim. Biliyorum çok salakça bir girişti. Kadın ifadesiz bakıp kafasını çevirdi. Sigarasını içmeye devam etti

Hemen çaprazdaki bankta yerimi aldım. Neden bilmiyorum kadın bir sebepten etkilemişti beni. İkinci sigarayı da çıkardı ve ilk sigarası ile yaktı. İfadesiz bakışın sebebini anlamış oldum. Artık gitmeliyim anlaşılan havaya giremeyeceğim derken. Benden önce kadın kalktı ama denize doğru yürümeye başladı. Yürürken önce ayakkabılarını çıkardı sonra elbisesini... Öylece yürüyerek denize girdi. Boy seviyesine gelene kadar da yürüdü. Merak artık diz boyu olmuştu yanaştım kıyıya doğru. Biraz uzaklaşmıştı ve çırpınmaya başladı.+

DEVAMI İÇİN ╚>    http://nutukcu.blogspot.com/2011/09/bir-hayat-kurtardm-sandm.html

To be continued ...