Bu gün biri:''Sen gelince ortam aydınlanıyor,yüzün ışıl ışıl'' dedi.Diğer bir kişi de bu sözü onayladı.Ben iltifatı fazla (birazı olabilir) seven biri değilimdir.Ama bu gün duyduğum bu söz gerçekten çok mutlu etti beni.Dedim ki benim tüm karamsarlığıma rağmen hala içimdeki ben ölmemiş ve çok şükür ki bunu insanlara hala yansıtabiliyorum.
Her ne kadar kendimi bir süredir sevimsiz, somurtkan, sessiz, mutsuz,sadece izleyici,içe kapanık,anlayışsız,tepkisiz düşünsem de hala ölmemişim...Bu günkü bu güzel sevgi cümlesi bana beni hatırlattı şükür..kendimden sıkıldığım bir dönemde bu cümle bana büyük bir nimet oldu...Bazen hayatın içinde olaylara ve ortamlara uyup gidiyorsunuz..İsteklerinizi, düşündüklerinizi,beklentilerinizi,bakışınızı başkalarına göre yönlendiriyorsunuz! Bir dönemdir gelip geçiyor ama izler de bırakmıyor değil...Kendinizden şikayet ettiğiniz bir dönem..Bir duman içinde ilerliyorsunuz ve bir ayna görüp kendinize bakana kadar devam ediyorsunuz..Ayna ile karşılaştığınızda argo tabiriyle ''hops kendine gel haci'' diyorsunuz..İşte böyle..
İyiyim ben ..Hala ölmemiş beni ben yapan özelliklerim..Hala bakışımla ve tebessümümümle aktarabiliyorum sevgimi,hürmetimi....Şükür..böyle aynalara ihtiyaç duyuyor insan..Bu dönemi de yazın sıcakların veriyorum..Geçer geçer bu da geçer Pabuç diyorum içten içe kendime...
Not:Tamam ben de biliyorum başlığın hiç yakışık olmadığını ama yazıya en uygun cümle bu oldu ..Varsa sizin de fikriniz buyrun yazın...
Yorumlar
Olabilirdi başlık.. :)