Sürekli olumsuz telkinler duymuşuzdur sağdan soldan din adına...O günah bu günah şu günah,şöyle yaparsan yanarsın böyle yaparsan zebaniler karşılar Cehennem kapısında, şöyle mükemmel olmalısın yoksa kurtuluşun olmaz, öyle giyinme, böyle yeme,şunu söyleme,şunları dinleme,böyle davranma,ölünce şöyle korkunç manzaralarla karşılaşırsın...Ne bileyim bu ve buna benzer bir çok ürkütücü telkinler duymuşuzdur yaşamımızda uzun bir süre.Üstelik siz doğruyu yapmaya çalıştığınız halde duarsınız bunları ve zamanla aşılmaz günahlar içinde battığınızı düşünmeye başlarsınız.
Sonra birileri çıkar Din sevgidir Allah insanları sevgi için yaratmıştır der.Ama siz o kadar korkutulmuşsunuzdur ki Allah- Din ile, artık sevgi kısmını çok zor algılarsınız ya da algılamak /anlamak için çok çaba sarfedersiniz.Korkular beyninizde öyle bir yer etmiştir ki aslınızı unutmuşsunuzdur ve Yaradanın ''Rahman ve Rahim''ismi üzerinde tefekkür etmek aklınıza çok az gelir olmuştur.Her yaptığınızın eksik olduğunu bildiğiniz için , ilahi aşk üzerinden birilerinin sizinle arasında Himalayalar kadar yüksek farklar yapmış olduğunu okudukça daha da ümitsizliğe kapılırsınız.Korku artık içinizde ayrılmaz bir bütününüz olmuştur.Ölüm,mezar,sonrasın konusundan olumsuz telkinler üst üste gele gele aşılmaz dağlar oluşturmuştur artık.
Ama okuyan biri olarak ümitsiz olmamanız gerektiğini de bilirsiniz.Ve ümit edersiniz eksikliklerinizi ,yapmak isteyip de yapamadıklarınız,istenilen doğrultuda insan olarak gayret ettiğiniz halde bir yığın da hata yaptığınızı bilsenizde ümit var olmanız gerektiğini artık bilirsiniz...Ama korkularınız da içinizde....
Anlatamıyor ki insan kendisini;içindekileri,gel-gitlerini,karanlık kuyularını,kuyuların sonunda her şeye rağmen cılız da olsa ışık görebilmelerini,içindeki sevgiyi,özlemi,ezikliği...Dünya bir alem, yaşamın kendisi ayrı bir alem, insan ise ap ayrı bir alem...Okumakla öğrenilebilir mi ? Ya da iyi ya da kötüyü yaşayarak mı öğreniriz gereçkten...Pişmanlıklarımız insanlık adına kâr mıdır ? Sürekli hatalar yapmak (sonrasında pişman olsanızda) korkutur sizi.Çünkü korku vesveseleriyle gezinmektedir içinizde...
Hayatı sorgulamayı geçtim hayatın üzerinde düşünmek bile yoruyor insanı.Kafasını allak bullak ediyor.Hayat üzerinde düşünme yolunda daha ilk adımlarda alt üst oluyorsunuz.Yaşam neden var sorusunu soruyorsunuz kendinize,cevabını veremeyeceğiniz bilerek.Sonra Yaratan değer vermiş Yaratmış, bu gerçek karşısında önemimizi düşünüyorsunuz,diyecek bir tek cümle bulamıyorsunuz..
Çok fazla düşünüyorum boş bir insan mıyım bilemiyorum ki! Düşündükçe hem huzur buluyorsunuz hem de bir o kadar da karanlık iç kuyularınızda kayboluyorsunuz...İnsan garip bir canlı..Bir insan kendi kendini bile anlayamıyorken başkalarının kendisini anlamasını beklemesi de saçma değil mi ?
Yanlış mı düşünüyorum yanlış şekilde mi düşünüyorum bunu da bilemiyorum..Bir yerlerde fena hatalarda yapıyor olabilirim çözemiyorum.O'nun sevgisinden başka sığınacak kapım yok gidecek yerim yok bildiğim en büyük gerçeğim bu...Sevdiğim kadar korkuyorum,korktuğum kadar eziliyorum...
Öyle işte,yine kendimi ifade edemediğim haller içindeyim...
Bu şarkıya takılı kaldım yine
Sonra birileri çıkar Din sevgidir Allah insanları sevgi için yaratmıştır der.Ama siz o kadar korkutulmuşsunuzdur ki Allah- Din ile, artık sevgi kısmını çok zor algılarsınız ya da algılamak /anlamak için çok çaba sarfedersiniz.Korkular beyninizde öyle bir yer etmiştir ki aslınızı unutmuşsunuzdur ve Yaradanın ''Rahman ve Rahim''ismi üzerinde tefekkür etmek aklınıza çok az gelir olmuştur.Her yaptığınızın eksik olduğunu bildiğiniz için , ilahi aşk üzerinden birilerinin sizinle arasında Himalayalar kadar yüksek farklar yapmış olduğunu okudukça daha da ümitsizliğe kapılırsınız.Korku artık içinizde ayrılmaz bir bütününüz olmuştur.Ölüm,mezar,sonrasın konusundan olumsuz telkinler üst üste gele gele aşılmaz dağlar oluşturmuştur artık.
Ama okuyan biri olarak ümitsiz olmamanız gerektiğini de bilirsiniz.Ve ümit edersiniz eksikliklerinizi ,yapmak isteyip de yapamadıklarınız,istenilen doğrultuda insan olarak gayret ettiğiniz halde bir yığın da hata yaptığınızı bilsenizde ümit var olmanız gerektiğini artık bilirsiniz...Ama korkularınız da içinizde....
Anlatamıyor ki insan kendisini;içindekileri,gel-gitlerini,karanlık kuyularını,kuyuların sonunda her şeye rağmen cılız da olsa ışık görebilmelerini,içindeki sevgiyi,özlemi,ezikliği...Dünya bir alem, yaşamın kendisi ayrı bir alem, insan ise ap ayrı bir alem...Okumakla öğrenilebilir mi ? Ya da iyi ya da kötüyü yaşayarak mı öğreniriz gereçkten...Pişmanlıklarımız insanlık adına kâr mıdır ? Sürekli hatalar yapmak (sonrasında pişman olsanızda) korkutur sizi.Çünkü korku vesveseleriyle gezinmektedir içinizde...
Hayatı sorgulamayı geçtim hayatın üzerinde düşünmek bile yoruyor insanı.Kafasını allak bullak ediyor.Hayat üzerinde düşünme yolunda daha ilk adımlarda alt üst oluyorsunuz.Yaşam neden var sorusunu soruyorsunuz kendinize,cevabını veremeyeceğiniz bilerek.Sonra Yaratan değer vermiş Yaratmış, bu gerçek karşısında önemimizi düşünüyorsunuz,diyecek bir tek cümle bulamıyorsunuz..
Çok fazla düşünüyorum boş bir insan mıyım bilemiyorum ki! Düşündükçe hem huzur buluyorsunuz hem de bir o kadar da karanlık iç kuyularınızda kayboluyorsunuz...İnsan garip bir canlı..Bir insan kendi kendini bile anlayamıyorken başkalarının kendisini anlamasını beklemesi de saçma değil mi ?
Yanlış mı düşünüyorum yanlış şekilde mi düşünüyorum bunu da bilemiyorum..Bir yerlerde fena hatalarda yapıyor olabilirim çözemiyorum.O'nun sevgisinden başka sığınacak kapım yok gidecek yerim yok bildiğim en büyük gerçeğim bu...Sevdiğim kadar korkuyorum,korktuğum kadar eziliyorum...
Öyle işte,yine kendimi ifade edemediğim haller içindeyim...
Bu şarkıya takılı kaldım yine
Yorumlar
Derin konular bunlar. İnsan anlatamaz ki kendini bu konularda. Çünkü zaten bunun farkında olanlar sen anlatmadan anlarlar seni (aynı duyguları tattıkları için) ama diğerlerine anlatmaya çalışmanın anlamı var mı?
Neyse sustum; çok derin bu konular çok :D
Din bir yaşam biçimidir sanırım..En doğru şekilde yaşamanın şekli ama biz bunu başaramıyoruz insanlık olarak...Benim de konuşuyormuş gibi yaptığıma bakma aslında ben hayattan da bir şey anlamıyorum..yaşıyorum işte..
/Erdi Karadeniz,
Evet derin konular ve onun için daha çok kandırılıyoruz...Korkutuluyoruz sonrada korkularımızla uğraşmaktan asılı kavrayamıyoruz :/ Allah her konuda olduğu gibi bu konuda da yardımcımız olsun inş, ne diyelim...
Farkındalığın belki de güzel bir noktasındasın. Sorguluyor olman en doğruya ulaşmak için adımlamaya başladığın anlamına geliyor çünkü.
Korkma asla korkma.
Ben seni anlıyorum... Ve ben de hiç korkmadım. İnandım sadece ve inandığım için korkmuyorum...
şimdi yeni bir Hocaya ihtiyaç var SEvgi ve korkuyu dengeli bir şekilde öğretecek....Umudumuz var bakalım :)Çok fazla korku anlatılırsa/öğretilirse de insanlardan ümit duygusu çalınıyor diye düşünüyorum...
Sevgiler..
SEvgiler..