Karanlıkla Aydınlık Arasında Gel-Gitlerim

Sürekli olumsuz telkinler duymuşuzdur sağdan soldan din adına...O günah bu günah şu günah,şöyle yaparsan yanarsın böyle yaparsan zebaniler karşılar Cehennem kapısında, şöyle mükemmel olmalısın yoksa kurtuluşun olmaz, öyle giyinme, böyle yeme,şunu söyleme,şunları dinleme,böyle davranma,ölünce şöyle korkunç manzaralarla karşılaşırsın...Ne bileyim bu ve buna benzer bir çok ürkütücü telkinler duymuşuzdur yaşamımızda uzun bir süre.Üstelik siz doğruyu yapmaya çalıştığınız halde duarsınız bunları ve zamanla aşılmaz günahlar içinde battığınızı düşünmeye başlarsınız. 

Sonra birileri çıkar Din sevgidir Allah insanları sevgi için yaratmıştır der.Ama siz o kadar korkutulmuşsunuzdur ki Allah- Din ile, artık sevgi kısmını çok zor algılarsınız ya da algılamak /anlamak için çok çaba sarfedersiniz.Korkular beyninizde öyle bir yer etmiştir ki aslınızı unutmuşsunuzdur ve Yaradanın ''Rahman ve Rahim''ismi üzerinde tefekkür etmek aklınıza çok az gelir olmuştur.Her yaptığınızın eksik olduğunu bildiğiniz için , ilahi aşk üzerinden birilerinin sizinle arasında Himalayalar kadar yüksek farklar yapmış olduğunu okudukça daha da ümitsizliğe kapılırsınız.Korku artık içinizde ayrılmaz bir bütününüz olmuştur.Ölüm,mezar,sonrasın konusundan olumsuz telkinler üst üste gele gele aşılmaz dağlar oluşturmuştur artık.

Ama okuyan biri olarak ümitsiz olmamanız gerektiğini de bilirsiniz.Ve ümit edersiniz eksikliklerinizi ,yapmak isteyip de yapamadıklarınız,istenilen doğrultuda insan olarak gayret ettiğiniz halde bir yığın da hata yaptığınızı  bilsenizde ümit var olmanız gerektiğini artık bilirsiniz...Ama korkularınız da içinizde....

Anlatamıyor ki insan kendisini;içindekileri,gel-gitlerini,karanlık kuyularını,kuyuların sonunda her şeye rağmen cılız da olsa ışık görebilmelerini,içindeki sevgiyi,özlemi,ezikliği...Dünya bir alem, yaşamın kendisi ayrı bir alem, insan ise ap ayrı bir alem...Okumakla öğrenilebilir mi ? Ya da iyi ya da kötüyü yaşayarak mı öğreniriz gereçkten...Pişmanlıklarımız insanlık adına kâr mıdır ? Sürekli hatalar yapmak (sonrasında pişman olsanızda) korkutur sizi.Çünkü korku vesveseleriyle gezinmektedir içinizde...

Hayatı sorgulamayı geçtim hayatın üzerinde düşünmek bile yoruyor insanı.Kafasını allak bullak ediyor.Hayat üzerinde düşünme yolunda daha ilk adımlarda alt üst oluyorsunuz.Yaşam neden var sorusunu soruyorsunuz kendinize,cevabını veremeyeceğiniz bilerek.Sonra Yaratan değer vermiş Yaratmış, bu gerçek karşısında önemimizi düşünüyorsunuz,diyecek bir tek cümle bulamıyorsunuz..

Çok fazla düşünüyorum boş bir insan mıyım bilemiyorum ki! Düşündükçe hem huzur buluyorsunuz hem de bir o kadar da karanlık iç kuyularınızda kayboluyorsunuz...İnsan garip bir canlı..Bir insan kendi kendini bile anlayamıyorken başkalarının kendisini anlamasını beklemesi de saçma değil mi ?

Yanlış mı düşünüyorum yanlış şekilde mi düşünüyorum bunu da bilemiyorum..Bir yerlerde fena hatalarda yapıyor olabilirim çözemiyorum.O'nun sevgisinden başka sığınacak kapım yok gidecek yerim yok bildiğim en büyük gerçeğim bu...Sevdiğim kadar korkuyorum,korktuğum kadar eziliyorum...

Öyle işte,yine kendimi ifade edemediğim haller içindeyim...


Bu şarkıya takılı kaldım yine