Neden hayatta çoğunlukla sizin zıttınız olan kişiliklerle yaşamak zorunda kalıp ,anlaşabileceğiniz insanlarla da sadece arkadaş oluyorsunuz...Var bunun da bir hikmeti değil mi?
(İstisnalar bu cümlelerin dışında)
Yine yıllar öncesine geri dönüp bi anımı yazacam annemin de bu yazımı okuyacağını bile bile:) Hoş belki de bunca zaman sonra annem bile unutmuştur bu olayı ,onun için ona da bi hatırlatma olur:)) Lise yıllarıyla ilgili bir yazım vardı hatırlayanlar olur aranızda işte yine aynı dönem içirisinde ben böyle aklım bir karış havada evden okula ,okuldan eve gidip gelirken gözüm bişey görmezken evdeki aile cemaatinden kopup aklımı fikrimi bir kişiye odaklamışken farkedememişim hal ve hareketlerimdeki (sanırsam olumsuz) değişiklikleri...Odamdan çıkmamalar ,gizli telefonlar , herşeyin ben bilirim havaları ve beni sevenlere karşı ukala davranışlar almış başını gitmiş (hala hatırlamıyorum o derece kendimde olmama hali yani:) her zaman derim aşk başa gelince akıl yıllık izne çıkar bu doğaldır:P) Benimle iletişim kurmaya çalışan anneme artık nasıl davrandıysam kadıncağızın demekki canına tak etmiş ki sitem edeceğ...
Yorumlar
Öyle sanıyorum ki insan kendisiyle aynı özelliklerde olan insanlarla daha zor yaşar. Zıt olanlarla hayat daha renkli olur. Ayrıca zıt özellikler birbirlerini tamamlayarak mükemmele doğru yol alırlar.
bazen renk istemiyorum..Çünkü bazen o karşınızdaki renk öyle koyu oluyor ki senin renginide de yok ediyor! Böyle renkler olmasa da olur diyorsunuz ama hayat işte bize sormuyor çoğu zaman..
/Aѕαннαяα,
sağol..keşke böyle olmasaydı...
Yani diyeceğim; çok iyi anlaştığımızı zannettiğimiz insanlarla az vakit geçiriyoruzdur. :)
ah bir bilsem!