Eski Köy Evleriyle Giden Sadece Evler Olmuyor !...

Haftasonları köyün en sonunda yaşayan dedemin evine gitmeyi çok severdim. Eski hatta tarihi eser denecek gibi bir evi vardı ahşaptan... ve her odası şimdi aklımda... üst katın en özel odasında dedemle sohbet etmenin verdiği o heyecan dolu saatler... Babaannemin bizleri sevgiyle karşılamalarını ki babaannemiz üveydi ama bunu torunlarına asla hissetirmedi ,Rabbim ondan razı olsun....

En küçük amcam - hayalleri elinden alınmış amcam!- hiç kimse konuşmazdı ama sülalede herkesin doğum gününü bilirdi hala da öyle ... doğum günlerini de neleri sevdiklerini bilirdi hayalleri elinden amcam !...O belki bunu hiç duymadı ama ben onu çok seviyorum hem de o görünen yanlarını değil de o içinde biriktirdini düşündüklerimi seviyorum.....(ağlama moduna geçmiş Elif !)

Dilsiz halanın bize topladığı meyvelerden sayıyla vermesini bile özledim 80 yaşına kadar ormandan odununu kendi yapıp taşıyan gördüğüm en güzelyüzlü insanlardan biri ...Doğaya çıktığı zamanki yüzündeki heyecanı görmeliydiniz anlamadığım diliyle bana bir çok şey anlatırdı sonrada kocaman bir sarılırdı ki; dostlar başına bu sevgi dolu samimi sarılmalar...Evinin etrafındaki çitleri bile fındık dallarından örerek kendi yapardı öyle de kabiliyetli bir köylü güzeliydi.........

Köy hayatını bilenlerden misiniz bilemiyorum ama köy hayatları samimiyet ve sevgi doluydu eskiden. Belki de çocuk halimizle bize öyle geliyordu bilemiyorum...ama yokluk vardı ama bu asla sevgi yokluğu değildi... Ocağıon başında oturup yemeğin pişmesini beklerdik ,kuzinede pişmiş ekmeği yağlayarak yerken !...Lahana en özel yemekti bizim sülalede tüm ahali toplanırdık mısır ekmeği ve lahana yemek için,bir de yanına salatalık keserdik bahçeden topladığımız... meyveler de sebzeler de kendi kokularıyla yer alırdı sofralarımızda...

Kışın bir yerde soba yanar tüm aile orada oturur sessizliği bile paylaşırdık ... Özlüyorum eskiyi belli ki yaşlanıyorum artık ama ben çocukken de büyüdüğümde de sevdim bilmişlerin modernlerin dünyalarından uzak olmayı/yaşamayı... kendi halinde varlığını da yokluğunu da sessizce yaşamayı ,dayatmaları değil ihtiyaçlarını almayı...Hiç sevemedim zaten eksiksizliği hatasız düzenleri...her şeyin yeni olmasını lüks olmasını sevemedim hiç onun içindir ki alışamıyorum şehir hayatına modern medenilerin dünyasına !... şikayet değil bu kendini tanıyan birinin yürek sesi !...

Bahsettiğim dede evim depremde yıkıldı zaten dedem ve sağır /dilsin o güzeç yüzlü hala da öldü ...Amcam yine aynı çok konuşmuyor ve her yeni doğanın doğum gününü hafızasına yazıyor ve ben hala onu çok seviyorum...Ben babamı da çoook seviyorum ve o da öldü ! Ve ben hiç alışamıyorum dünyanın bu yanına; gerçi ben hiç bir yanına alışamıyorum ya neyse!..

Eski köylerle birlikte köy evleri de gidiyor onlarla birlikte eski topraklar(!) da Rablerine gidiyor... Dünya bir çok hatırayı hafızamıza işleyerek geçip gidiyor ve bizi ayakta tutan tek şey iman!... İnanç öyle bir güç ki değil sizi toplumları küçücük bir kıvılcımdan canlandırıp yola devam ettiriyor ...şükür Rabbe !.....