Bloğumda Bir Misafir Yazar

  Kaybetmek üzerine adı yazılmasın diye sevdiklerim ve değerlerim  için, dularımla sığındım Yaradana. Çıkmazlarımın ortasında açan tebbessümler biriktirdim, korkularım hüküm sürmesin diye hayatıma. Her sabah, bildik yaşamların tanıdık izleri diziliyordu sokaklara. Ve yüzler, tebessümünü yitirmiş yüzler... Neden hayatın keşmekeşlerine bu kadar kapılmışlardı bilemedim. Halbuki bu dünyada mahkum değildik, efendisiydik bize bahşedilen hayatın. Kimse göremedi, bir bebeğin yüzü kadar masumdu hayat ve bizler kirletiyorduk bu kavramı.

  Yorgun yokuşlarımın tebessümleri oldu güzel yürekler. Teşşekkür etmeler yetmezdi bilirim. Onlar, hayatı yaşamanın sırrını bilen yüreklerdi. Gülgüzeli yüzleri ve ruhlarıyla, ışık oldular bir çok hayata. Yolculukları özlerineydi ve yol olmayı bildiler onlar. Kaybolmuş anların en güzel yoluydular. Çıkmazları olamayacak kadar Yaradana pervaneydiler. Vardır bir hikmeti deyip sabra tebessüm sardılar.

             

                                    Kıvanç M.oğlu